فراقی

 

 

در سالهای هجری

دیدارها به قیامت حواله شد

و هجرت و هجران.

با مهر سرنوشت به پیشانی ما خورد

و سیلاب تفرقه ما را با خود برد

تا « سند »

تا « گنگ »

تا « برا هما پو ترا »

و آنها که خا کشان بوی شیر مادر داشت

و قطرهای جبین پدر،

ماندند

پاسدار غیرت مغلوب

پیاده ، و صله بر سینه

با خدای مخفی و ایمان ممنوع

در انزوای هزاره ها

هنوز می نالیم:

« ای داد» ای « بیداد »

«که روز هجر سیه باد و خان و مان فراق»

در « شور »ماهور،«مویه» ، «نوا»

هنوز در هزیمتیم

این بار رو به « سن »

« دانوب »، « تایمز »، « می سی سی پی »

شهر به شهر

کشور به کشور

دریا به دریا

می خوانیم،می سراییم، می نالیم،

در فراقی

هجرانی

جدایی

دلتنگی

از دور دست، تا هنوز

از هنوز تا همیشه

از همیشه ،

تا روز رستاخیز.

                                           احمد حیدر بیگی

 

 

سوگ

شب آغاز می شود

مادران لا لای های محزون

زمزمه می کنند

در گوش مردان خسته

خبر ها ناگوارند

مرگ دانه دانه می چیند

آرزومند تر ین مرد مان را.

  وتو شانه به تنهایی زمین داده ای                                            در سوگ عمویم احمد حیدر بیگی

از کنارت می گذرم

 تنها خواهم رقصید

لا به لای نتها

بی تاب آرزویی

ناگفته ،نا نوشته،ممنوع

گامی دیگر آغاز می شود

تو اما نشسته ای

عر قریزان تن به هلهله می دهم

 سرود ناب عشق

و آوازه خوانی مست

پا ی کوبان از کنارت می گذرم

هنوز آغاز نگشته ای

در طوفان بی قراریم.