برای خند ه ها یت

گفتم از کنار آفتا بگردانها عبور نکن

تو که غروب نمی کنی

خم این بته ها می شکند

پشت با م نرو

عا بران به چا له می افتند

خند یدی

این رو دخانه را چه میگو یی ؟

پر از ما هی های تشنه

به دنبال دامنت

یا دستان من که

از تنم جدا می شوند

برگی از شا نه ات بر دارند

نخند !

شبی که زیر پا یت پهن می شود

د یگر تخیل من نیست

یا گنجشکها ی لای پیرا هنت

 

            روزی معماری از کنارت گذشت

                               زمزمه  کرد

        « طا قها / کما نها » و

  مشت گره کرد ه ام را تو باز کردی

این را چه می گو یی ؟

که در این نیمه شب

          یا دت

بی گنا هی این کا غذ را

به شها دت می گیرد.

برای مر یمش

سهمم را به من واگذارید

تا برای خدا سرودی بخو انم

            برا ی مریمش

  آسمان و

             مشتی خا ک

کا فی بود تا عشق را بیابم

        افسوس  

               پیش از من

                               آنها / آنجا بودند.