مرشیوان

قا صد

 -----

 بو سه ای به نسیم  می سپا رم

 ترا بجو ید

عطر آگین باز می گردد و

بر لبا نم می نشیند

آشتی

-----

چشمم با چشم دیگرم

قهر است

بیا یی

آشتی کنا نی است در

                قعر چشما نت

تصا د ف

-------

آد مها د رک نمی کنند

را بطه ارو تیک آهن را

ما شینها به هم بو سه می زنند 

                                 آدمها به هم مشت

مزار

------

از من می رو یی

غنچه ، می خندی

عنچه ، نگاه می کنی

غنچه ، شکفته می شو ی

زند گان به مرگم

                  رشک می برند  

 فریب

------

در غاری د ور

برگ به تن خو اهم کرد

بیا و فر یبم بده

سیب در را هم بگذار

میدانی تاک تن ام

لبریز شرا ب است