مرشیوان

                      برهنگی

سهمم را با های و هوی می گرفتم

حا لا لباس پو شید ه ام

فر یاد هم که جرم است

من ماند ه ام و

سر نیز ه ها

می گو یند اندیشه به آخر خط رسیده

همه باید همین باشیم

یک همین سر به راه

تا انتهای غار.