مرشیوان

پای کشا ن از شیب تند تپه گذشت

ردی پیچان بر سا حل گلی

  بی گمان مست

گفته بود : روزی چنگ در گیسوی غروب خو اهد زد

                                                        غو طه ور ، غر یق غروب

 سر ا زیر از شیب آ سما ن

با شا نه های مشتعل و

 چشمانی گدا زا ن

****

زن

نیم کت چو بی

نامه

 عشق من 

 جها ن یکی بیش نیست

یا من شو یا تو می شوم

هلهله کو لیا ن

نعره لو لیان

پنجه چنا رها ی مست

بیا خیا نت را یکی کنیم

تو بخور من دفع می کنم

می شنوم تو زار ی کن

این همه بها نه که نما نی بس نیست ؟

قرار داد تو در توی کو چه ها

راه کوتاه ملال آور حیا ت

رشد درد آور اندام گر سنه ات

بیا ،  با من بیا

تا خورشید را بهانه کنیم و

با غروبی سرخ سفر کنیم

درختی اگر بودی

یا سر شا خه ای ترد

قناری عا شقی

قطره آبی در خشان

بیش بودی از آدم بودن حقیر

برده کو چک

            پست

از پس هر لا یه اربا بی

باز هم ، باز هم اربا بی دیگر

تا به آن معنای تر سناک

آن خو ف ازلی و ابدی

پیش از تو جهان را تعریف کرده اند

به غریزه و نیاز

به ابتدا و انتها و

سهمی برای گذر تو

به وسعت چند حما قت کو چک

مشتی آرزو

چند شب فر امو ش ناشدنی و

روز هایی پر از فر اموشی

زن ، نیم کت

نامه

و مردی که رفته بود.